są tacy, którzy mówią „nie”, nawet we Włoszech

We Włoszech Manel rozpoczął się od Giuseppe Provenzano, ministra ds. Południa i spójności terytorialnej, który 8 czerwca 2020 r. odrzucił zaproszenie do udziału w wirtualnej konferencji poświęconej roli miast pośrednich w procesach odbudowy kraju po pandemii wywołanej przez koronawirusa .

Minister odmówił udziału w spotkaniu, gdy zorientował się, że na konferencji są obecni tylko mężczyźni (burmistrzowie, nauczyciele, przedstawiciele sektora). Gest, który zwrócił uwagę na brak równowagi pod względem reprezentacji kobiet i mężczyzn na konferencjach i ogólnie w procesach decyzyjnych. Słowa Provenzano definiują ten zwyczaj jako: „obraz nie braku równowagi, ale represji płci […] Mam nadzieję, że w następnym porównaniu. Nie o połowę.

Zachowanie zgodne ze stanowiskiem Francisa Collinsa, dyrektora Narodowego Instytutu Zdrowia (NIH), który w dokumencie zatytułowanym: „Czas zakończyć tradycję Manel” wyraził wszystkie swoje obawy dotyczące niedostatecznej reprezentacji kobiet na świecie nauki, deklarując jednocześnie, że odmawiają udziału w spotkaniach, które nie przewidują włączenia kobiet.

Aby przeciwstawić się Manelsom, narodziły się różne ruchy na rzecz ochrony kobiet, są to organizacje, które na bieżąco monitorują obecność wydarzeń i spotkań o charakterze dyskryminacyjnym. W Belgii, kraju najnowocześniejszym pod względem zatrudnienia i równych szans, powstała platforma Brussels Binder, która proponuje się jako portal poświęcony oddaniu głosu europejskim kobietom.

Misją Brussels Binder jest poprawa reprezentacji płci w debatach politycznych, które codziennie odbywają się w Brukseli. Celem ruchu jest wzmocnienie pozycji kobiet poprzez aktywne uczestnictwo, które może kształtować nasze życie i inspirować przyszłe pokolenia.

Portal zawiera ogólnodostępną i bezpłatną bazę danych, w której znajdują się profile wykwalifikowanych i eksperckich kobiet z wielu sektorów.

Nierówność między mężczyznami i kobietami, nauka nie ma płci

Słowo „naukowiec” nie określa konkretnej płci, jednak większość prelegentów i prelegentów na konferencjach naukowych to mężczyźni. W ten sposób dziennikarka Pam Belluck rozpoczyna dogłębną analizę fenomenu Manela, opublikowaną dla „The New York Times”.

Zwyczaj udokumentowany również w badaniu opublikowanym przez PNAS (Proceedings of the National Academy of Sciences), w którym przeanalizowano różnice między płciami mówców, biorąc jako próbę 50 amerykańskich szkół wyższych.

Z badania PNAS wynika, że ​​na wydziałach kobiety są traktowane inaczej niż mężczyźni. Dowody wskazują, że kobiety mają mniej miejsca w laboratoriach i biurach, mniej środków na sprzęt i działalność badawczą, a także otrzymują niższe wynagrodzenie niż ich koledzy.

Najnowsze dane potwierdzają, że w ciągu ostatnich dwudziestu lat postęp w zakresie reprezentacji płci i równości wynagrodzeń był powolny. Wśród powodów, dla których badania PNAS podkreślają:

1. Kobiety muszą stawić czoła większym obowiązkom rodzinnym, które prowadzą do niższych zarobków i mniejszych możliwości awansu zawodowego.
2. Na mężczyzn mają wpływ stereotypy, które powodują różne traktowanie w zależności od płci. Stereotypy, które przybierają formę prawdziwych, a czasem nieświadomych uprzedzeń, które wpływają na wejście na rynek pracy i rozwój kariery.

Integracja płci jest aspektem szczególnie odczuwalnym w Europie, którego znaczenie podkreśla się również w podręczniku Europejskiego programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji: Horyzont 2020.

Jak określiła Komisja Europejska, ubiegając się o dofinansowanie projektów rozwojowych, instytucje, uczelnie i przedsiębiorstwa muszą zwracać uwagę na równouprawnienie płci.

Równa reprezentacja kobiet w projektach zapewnia wartość dodaną w postaci doskonałości, kreatywności i możliwości biznesowych. Pomaga także naukowcom radzić sobie z normami i stereotypami i ogólnie jest sposobem postępowania uwzględniającym różne potrzeby i zachowania między płciami.

Różnice płci: naukowcy odrzucają możliwości

Deklaracje dr Francisa Collinsa i ministra Giuseppe Provenzano to nie tylko jedyne epizody, w których znane osobistości odmówiły udziału w konferencjach i spotkaniach Manela.

Pierwsze „nie”, które wzbudziło zainteresowanie mediów, datuje się na rok 2014, kiedy mikrobiolog z Uniwersytetu Kalifornijskiego, Jonathan Eisen, odmówił udziału w Manel. Od tego czasu było wiele podobnych epizodów.

Tak jest na przykład w przypadku neurologa Rogiera Kievita, który w sierpniu 2018 r. odrzucił zaproszenie do zespołu redakcyjnego czasopisma naukowego, gdy zdał sobie sprawę z dysproporcji w reprezentacji mężczyzn (21) i kobiet (3).

Kievit jest tak zagorzałym zwolennikiem żadnego Manela, że ​​należy do społeczności aktywistów, której możliwości zawodowe spadają z powodu braku reprezentacji kobiet.

Prof. i dr Casper Albers z Uniwersytetu w Groningen odmówili udziału w komisji selekcyjnej wyboru nowego rektora jego uniwersytetu, stwierdzając: „W skład komisji wchodziło czterech mężczyzn i jedna kobieta, co z mojego punktu widzenia było zbyt stronnicze ”.

To dzięki badaniom empirycznym dotyczącym nierówności płci wzrosła świadomość na ten temat w środowisku naukowym. Jak wykazał raport sporządzony przez paleoceanografa Heather Ford. Analiza, która podkreśliła między 2014 a 2016 rokiem, że kobiety mają mniej okazji do przemawiania na spotkaniach Amerykańskiej Unii Geofizycznej (AGU).

Raport wyjaśnia, w jaki sposób konferencje naukowe są szczególnie przydatne, ponieważ pokazują postęp osiągnięty przez dany sektor, a także oferują ważne możliwości tworzenia sieci (artykuł Networking) i współpracy.

Niedostateczna reprezentacja kobiet przemawiających na konferencjach często nie jest poparta danymi. Z tego powodu ankietę przeprowadzono poprzez zebranie list gości w ciągu ostatnich 35 lat na czterech międzynarodowych konferencjach wirusologicznych: American Society for Virology Annual Meeting (ASV), International Herpesvirus Workshop (IHW), The Positive-Strand RNA Virus Symposium ( PSR) oraz Gordon Research Conference on Viruses & Cells (GRC).

Zebrane dane wyraźnie pokazały dominację interwencji pod przewodnictwem mężczyzn, nawet jeśli powoli obserwujemy większą ochronę kobiet dzięki organizowaniu konferencji zapewniających równą reprezentację płci.

Podsumowując, badanie dostarcza trzech ważnych spostrzeżeń, które należy wziąć pod uwagę przy organizacji spotkań i konferencji:

1. Niedostateczna reprezentacja kobiet zapraszanych na konferencje to prawdziwy problem, który społeczność musi wspólnie rozpoznać i rozwiązać.
2. Przejrzystość jest sposobem na wyeliminowanie zjawiska Manela. Rzeczywiście, gdy pojawił się problem, odnotowano poprawę w zakresie reprezentacji, porównując dane z konferencji, które odbyły się w latach 2008–2016.
3. Konferencji tylko dla mężczyzn można uniknąć dzięki pracy zespołowej, w którą organizatorzy muszą się zaangażować, aby ułatwić włączenie kobiet w konferencje.